Το post το έστειλε η Elsa σε κάποιο forum γιατί όλοι εμείς οι "καλοί" άνθρωποι την έχουμε καταδικάσει, απλά και μόνο γιατί είναι παχουλοί !!!
Διαβάστε και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
-----------------------------------------------------
Elsa_
Καλή σας μέρα.
Σήμερα νιώθω την ανάγκη να μιλήσω, ή μάλλον να κραυγάσω την απελπισία μου.
Παρακολουθώ αθέατη, μήνες τώρα το φόρουμ.
Δεν συμμετέχω, δεν έχω "μούτρα", γιατί έχω αθετήσει την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου: Να πάψω να είμαι βουλιμική, να ξαναγίνω ανορεξική, να ξαναπέσω σε ΔΜΣ 17,8, να ξανανιώσω ευτυχισμένη...
Τίποτε από αυτά δεν έχει γίνει.
Ο ΔΜΣ καθηλώθηκε στα 22-23.
Η ψυχολογική μου κατάσταση στέκεται σε επίπεδα αξιοπρέπειας, χάρη στα Ladose και στο Geodon...
H ανηδονία, η ασεξουαλικότητα, η κατάθλιψη, γνωστές "κυρίες" απ'τα παλιά (κοντεύουν 6 χρόνια πια).
Η επιδείνωση της βουλιμίας μου έγκειται:
α). Στην καθαρή εξάρτηση απ'τα καθαρτικά (ημερήσια δόση μεταξύ 8-12 δισκίων).
Οποιαδήποτε προσπάθεια για "φυσικές" λύσεις (όπως φυτικές ίνες, φρούτα, βότανα κατά της δυσκοιλιότητας) αποβαίνει άκαρπη.
Η λαχτάρα για να καταπίνω DULCOLAX σαν καραμέλες, με τρομάζει πλέον...
β). Στην ολοήμερη "νηστεία" και στην μεταμεσονύχτια, απελπισμένη αναζήτηση υδατανθράκων
(απ'την καταραμένη λαιμαργία μου δεν γλυτώνει τίποτε.... ούτε οι πιο απίθανοι συνδυασμοί γλυκού-αλμυρού-παγωμένου)
γ). Στις παράξενες διατροφικές μου συνήθειες.
Για παράδειγμα, δεν έχω φάει εδώ και χρόνια σε ταβέρνα ή φαστ-φουντ, αλλά ούτε και στο σπίτι κάθομαι στο τραπέζι για να φάω μεσημέρι ή βράδυ με το παιδί μου....Είναι ήδη 9 ετών και τρώει πάντα μόνη της σε φορητό τραπεζάκι, από τότε που θυμάται τον εαυτό της...
δ). Στην απόλυτη κοινωνική μου απομόνωση. Δεν έχω φίλους, ούτε συγγενείς, ούτε συμμετέχω σε οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα. Μόνη μου έξοδος, η βόλτα στο Σ/Μ, στον παιδότοπο και στις παιδικές παραστάσεις της μικρής.
ε). Στο καθημερινό τελετουργικό πλάνο που ακολουθώ:
Ξυπνάω πάντα μέσα στη νύχτα για να φάω.
Ακολουθούν οι ενοχές, ο θυμός, η αυτολύπηση.
Μετά, έρχονται τα καθαρτικά.
Εν συνεχεία γράφω πρόγραμμα για δίαιτα, fasting και ό,τι άλλο θα με αποτρέψει απ'το να φάω εν συνεχεία.
Κρεμάω τα χαρτάκια αυτά απέναντί μου και προσπαθώ να με "ντοπάρω" για το υπόλοιπο της μέρας.
Τα καταφέρνω θαυμάσια μέχρι το βράδυ της επομένης. Τόσο θαυμάσια που κάθε μέρα λέω "Τελείωσε ο εφιάλτης σήμερα! Δεν σκοπεύω να φάω για όσες μέρες αντέξω. Θα χάσω 10 κιλά αυτό το μήνα!". Τα ίδια λέω κάθε μέρα.
Τα ίδια σκ...ά κάνω κάθε νύχτα.... Με ακυρώνω... με ματώνω...
Νιώθω τόσο κουρασμένη, τόσο απελπισμένη που αν δεν ήμουν μητέρα, ΤΙΠΟΤΕ άλλο δεν θα με κρατούσε σε τούτο τον κόσμο. Μόνο η κόρη μου αποτελεί πηγή ζωής πια για μένα.
Ντρέπομαι γι'αυτό που έχω καταντήσει.
Κοιτάζω τα μικροσκοπικά μου ρούχα, αυτά που φορούσα όταν ήμουν ανορεξική και μόλις 54kg με ύψος 1.74... Τι όμορφες μέρες! Θυμάμαι με νοσταλγία πόσο αγωνιούσαν συνάδελφοι και συγγενείς για την υγεία μου... Θυμάμαι το άσαρκο πλάσμα και το εκλιπαρώ να ξαναγυρίσει. Να ξαναβρεί αυτοέλεγχο και αυτοκυριαρχία απέναντι στη συναισθηματική πείνα...
Ας μου πει κάποιος ότι κάποτε θα ΞΥΠΝΗΣΩ, θα ξαναγίνω όπως πριν... Δεν με αντέχω έτσι όπως είμαι πλέον, δεν αντέχω να με κοιτάζω στον καθρέφτη....
Ψεύδομαι στον εαυτό μου (και στους άλλους) ότι φταίει η ορμονική μου δυσλειτουργία για τα κιλά που έχω πάρει. Τι θράσος! Η λαιμαργία φταίει, όχι η θυροξίνη...
Συγχωρέστε με για το μακροσκελές του ποστ... Αλλά δεν άντεχα να τα γράψω πάλι σε μια κόλλα χαρτί και να την κρεμάσω απέναντί μου για να με "ενεργοποιήσω". Νιώθω να πνίγομαι απ'την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον...
Διαβάστε και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
-----------------------------------------------------
Elsa_
Καλή σας μέρα.
Σήμερα νιώθω την ανάγκη να μιλήσω, ή μάλλον να κραυγάσω την απελπισία μου.
Παρακολουθώ αθέατη, μήνες τώρα το φόρουμ.
Δεν συμμετέχω, δεν έχω "μούτρα", γιατί έχω αθετήσει την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου: Να πάψω να είμαι βουλιμική, να ξαναγίνω ανορεξική, να ξαναπέσω σε ΔΜΣ 17,8, να ξανανιώσω ευτυχισμένη...
Τίποτε από αυτά δεν έχει γίνει.
Ο ΔΜΣ καθηλώθηκε στα 22-23.
Η ψυχολογική μου κατάσταση στέκεται σε επίπεδα αξιοπρέπειας, χάρη στα Ladose και στο Geodon...
H ανηδονία, η ασεξουαλικότητα, η κατάθλιψη, γνωστές "κυρίες" απ'τα παλιά (κοντεύουν 6 χρόνια πια).
Η επιδείνωση της βουλιμίας μου έγκειται:
α). Στην καθαρή εξάρτηση απ'τα καθαρτικά (ημερήσια δόση μεταξύ 8-12 δισκίων).
Οποιαδήποτε προσπάθεια για "φυσικές" λύσεις (όπως φυτικές ίνες, φρούτα, βότανα κατά της δυσκοιλιότητας) αποβαίνει άκαρπη.
Η λαχτάρα για να καταπίνω DULCOLAX σαν καραμέλες, με τρομάζει πλέον...
β). Στην ολοήμερη "νηστεία" και στην μεταμεσονύχτια, απελπισμένη αναζήτηση υδατανθράκων
(απ'την καταραμένη λαιμαργία μου δεν γλυτώνει τίποτε.... ούτε οι πιο απίθανοι συνδυασμοί γλυκού-αλμυρού-παγωμένου)
γ). Στις παράξενες διατροφικές μου συνήθειες.
Για παράδειγμα, δεν έχω φάει εδώ και χρόνια σε ταβέρνα ή φαστ-φουντ, αλλά ούτε και στο σπίτι κάθομαι στο τραπέζι για να φάω μεσημέρι ή βράδυ με το παιδί μου....Είναι ήδη 9 ετών και τρώει πάντα μόνη της σε φορητό τραπεζάκι, από τότε που θυμάται τον εαυτό της...
δ). Στην απόλυτη κοινωνική μου απομόνωση. Δεν έχω φίλους, ούτε συγγενείς, ούτε συμμετέχω σε οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα. Μόνη μου έξοδος, η βόλτα στο Σ/Μ, στον παιδότοπο και στις παιδικές παραστάσεις της μικρής.
ε). Στο καθημερινό τελετουργικό πλάνο που ακολουθώ:
Ξυπνάω πάντα μέσα στη νύχτα για να φάω.
Ακολουθούν οι ενοχές, ο θυμός, η αυτολύπηση.
Μετά, έρχονται τα καθαρτικά.
Εν συνεχεία γράφω πρόγραμμα για δίαιτα, fasting και ό,τι άλλο θα με αποτρέψει απ'το να φάω εν συνεχεία.
Κρεμάω τα χαρτάκια αυτά απέναντί μου και προσπαθώ να με "ντοπάρω" για το υπόλοιπο της μέρας.
Τα καταφέρνω θαυμάσια μέχρι το βράδυ της επομένης. Τόσο θαυμάσια που κάθε μέρα λέω "Τελείωσε ο εφιάλτης σήμερα! Δεν σκοπεύω να φάω για όσες μέρες αντέξω. Θα χάσω 10 κιλά αυτό το μήνα!". Τα ίδια λέω κάθε μέρα.
Τα ίδια σκ...ά κάνω κάθε νύχτα.... Με ακυρώνω... με ματώνω...
Νιώθω τόσο κουρασμένη, τόσο απελπισμένη που αν δεν ήμουν μητέρα, ΤΙΠΟΤΕ άλλο δεν θα με κρατούσε σε τούτο τον κόσμο. Μόνο η κόρη μου αποτελεί πηγή ζωής πια για μένα.
Ντρέπομαι γι'αυτό που έχω καταντήσει.
Κοιτάζω τα μικροσκοπικά μου ρούχα, αυτά που φορούσα όταν ήμουν ανορεξική και μόλις 54kg με ύψος 1.74... Τι όμορφες μέρες! Θυμάμαι με νοσταλγία πόσο αγωνιούσαν συνάδελφοι και συγγενείς για την υγεία μου... Θυμάμαι το άσαρκο πλάσμα και το εκλιπαρώ να ξαναγυρίσει. Να ξαναβρεί αυτοέλεγχο και αυτοκυριαρχία απέναντι στη συναισθηματική πείνα...
Ας μου πει κάποιος ότι κάποτε θα ΞΥΠΝΗΣΩ, θα ξαναγίνω όπως πριν... Δεν με αντέχω έτσι όπως είμαι πλέον, δεν αντέχω να με κοιτάζω στον καθρέφτη....
Ψεύδομαι στον εαυτό μου (και στους άλλους) ότι φταίει η ορμονική μου δυσλειτουργία για τα κιλά που έχω πάρει. Τι θράσος! Η λαιμαργία φταίει, όχι η θυροξίνη...
Συγχωρέστε με για το μακροσκελές του ποστ... Αλλά δεν άντεχα να τα γράψω πάλι σε μια κόλλα χαρτί και να την κρεμάσω απέναντί μου για να με "ενεργοποιήσω". Νιώθω να πνίγομαι απ'την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου