Ιστορίες νευρικής ανορεξίας και βουλιμίας

Οι διαταραχές πρόσληψης τροφής είναι πολύ πιο επικίνδυνες από ό,τι φαντάζεσαι. Τέσσερις ασθενείς και μία ειδικός μοιράζονται τις εμπειρίες τους και δίνουν ανάσες βοήθειας.

Δεν μπορώ να πω πως υπάρχουν συμπτώματα με την απλή έννοια των συμπτωμάτων. Αλλαγή συμπεριφοράς υπήρχε. Έτρωγα πάρα πολύ κρυφά από τους άλλους και μετά κατέληγα στην τουαλέτα. Την ώρα που έτρωγα δεν ενιωθα τίποτα. Ήμουν σε μια τρανς κατάσταση. Απλά κατέβαζα άπειρες ποσότητες φαγητού χωρίς να σκέφτομαι κάτι. Πριν από αυτή την κατάσταση, αν είχα αποφασίσει να φάω, ένιωθα τρομερή χαρά. Αν δεν μπορούσα να φάω, ένιωθα τρομερό εκνευρισμό, θυμό. Μετά το φαΐ, ειχα τύψεις. Ένιωθα βρώμικη, σιχαμένη, ότι έπρεπε οπωσδήποτε να τα βγάλω όλα αυτά από μέσα μου. Ντρεπόμουν να το συζητήσω αλλά κατά βάθος δεν ήθελα, γιατί για πολύ καιρό δεν ήθελα να θεραπευτώ. Μου άρεσε όλο αυτό.

__________________________________

«Έτρωγα υπερβολικές ποσότητες φαγητού για να παγώνω τα συναισθήματά μου και έπειτα έκανα εμετό. Και αυτό επαναλαμβανόταν. Ένιωθα απέχθεια για τον εαυτό μου, ντροπή, ενοχή, χαμηλή αυτοεκτίμηση, πόνο, στεναχώρια, θυμό» ακούω να μου λέει η Α. και τα μάτια μου θολώνουν. Οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι πάσχουν από διαταραχές πρόσληψης τροφής, ενώ δεκάδες χιλιάδες χάνουν ετησίως την ζωή τους. Σκέφτομαι πως κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι περνάνε αυτοί οι άνθρωποι. Χάρη στην βοήθεια της ΑΝΑΣΑ και με απόλυτο σεβασμό στο ιατρικό απόρρητο, ακούσαμε βουβά τις ιστορίες των ανθρώπων που πάλεψαν και παλεύουν ακόμα με την μάστιγα αυτών των διαταραχών. Η κατάσταση πρέπει επιτέλους να αλλάξει.

Η Α., πρώην ασθενής, είναι μια κοπέλα τριάντα τριών ετών, πρώην χρήστης ναρκωτικών ουσιών και θεραπευμένη εδώ και επτά χρόνια. Σήμερα διδάσκει γιόγκα και είναι υποψήφια διδάκτωρ εγκληματολογίας. «Έπασχα από βουλιμία. Σαφέστατα τα αίτια ήταν και ψυχολογικά. Έκανα χρήση ναρκωτικών ουσιών και έπειτα προέκυψε το θέμα της βουλιμίας». Την ακούω αποσβολωμένη και προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Την ρωτάω αν καταλάβαινε την διαφορά στον καθρέφτη. «Φυσικά. Το δέρμα μου στο πρόσωπο ήταν θαμπό, είχα άσπρο χρώμα, είχα γεμίσει σπυριά, τα ούλα μου ήταν κάτασπρα. Έτρωγα υπέρογκες ποσότητες φαγητού, ψωμιού και γλυκών. Είχα φτάσει κοντά στα 80 κιλά και ντρεπόμουν να το συζητήσω. Τα κοντινά μου πρόσωπα με προέτρεψαν και τότε αποφάσισα να θεραπευθώ. Μίλησα σε ανθρώπους και διάβασα για την βουλιμία για να καταλάβω τι μου συμβαίνει».

Η Α. χρειάστηκε δυόμισι χρόνια για να θεραπευθεί. «Ξεκίνησα συνεδρίες με ψυχολόγο, η οποία όμως δεν με βοήθησε στο θέμα του φαγητού. Μόλις ξεκίνησα με την κυρία Γεραρχάκη σε έξι μήνες έγινε απίστευτη δουλειά, δεν το πίστευα ότι είχα θεραπευθεί σε τόσο σύντομο διάστημα και έπειτα συνέχιζα να τρώω σωστά μόνη μου και όταν σταμάτησα την διαδικασία. Η θεραπεία απαιτούσε προσωπική δουλειά και δέσμευση. Παρουσία και γραπτή δουλειά. Ήμουν όμως πρόθυμη να το κάνω. Όμως μετά, πάντα ένιωθα ευχάριστα και ανακάλυπτα τα λανθασμένα μοτίβα σκέψης με τα οποία είχα μεγαλώσει».

Η ασθενής Β. είναι τριάντα τεσσάρων ετών και είναι γυμνάστρια. «Πάσχω από βουλιμία», λέει. «Μεγάλωσα ακούγοντας κάποια πράγματα σχετικά με το πώς πρέπει να είναι το σώμα μου. Δεν ήταν έτσι και επειδή από μικρή μου άρεσε το φαΐ, σκέφτηκα ότι θα ήταν μια ιδανική λύση να τρώω ό,τι θέλω χωρίς να παχαίνω. Την ιδέα μου την έδωσε ένα έργο που είδα στην τηλεόραση. Μέχρι τότε δεν ήξερα τι είναι η βουλιμία. Ήμουν δεκαεφτά χρονών.

Δεν μπορώ να πω πως υπάρχουν συμπτώματα με την απλή έννοια των συμπτωμάτων. Αλλαγή συμπεριφοράς υπήρχε. Έτρωγα πάρα πολύ κρυφά από τους άλλους και μετά κατέληγα στην τουαλέτα. Την ώρα που έτρωγα δεν ενιωθα τίποτα. Ήμουν σε μια τρανς κατάσταση. Απλά κατέβαζα άπειρες ποσότητες φαγητού χωρίς να σκέφτομαι κάτι. Πριν από αυτή την κατάσταση, αν είχα αποφασίσει να φάω, ένιωθα τρομερή χαρά. Αν δεν μπορούσα να φάω, ένιωθα τρομερό εκνευρισμό, θυμό. Μετά το φαΐ, ειχα τύψεις. Ένιωθα βρώμικη, σιχαμένη, ότι έπρεπε οπωσδήποτε να τα βγάλω όλα αυτά από μέσα μου. Ντρεπόμουν να το συζητήσω αλλά κατά βάθος δεν ήθελα, γιατί για πολύ καιρό δεν ήθελα να θεραπευτώ. Μου άρεσε όλο αυτό. Το φαΐ για μένα ήταν κάτι που με έκανε να νιώθω καλά. Ακόμα με κάνει.

Ήξερα ότι αυτό που έχω είναι ασθένεια, αλλά μόνο όταν συνειδητοποίησα ότι είχε καταβάλει την ζωή μου αποφάσισα σοβαρά να το αντιμετωπίσω. Μέχρι τότε το μόνο που με ενδιέφερε ήταν το φαγητό. Είχα απομονωθεί τελείως. Περισσότερη χαρά μου έδινε να κάτσω μόνη μου μπροστά στην τηλεόραση τρώγοντας άπειρες ποσότητες φαγητού, παρά να κάνω κάτι με φίλους.

Η διαδικασία της θεραπείας ήταν κάποιες φορές αρκετά δύσκολη. Εγώ προσωπικά προσπάθησα να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου απέναντι στο φαΐ, να βάλω ένα πρόγραμμα και να βλέπω συνειδητά τι τρωω, πότε τρώω και για ποιον λόγο τρώω. Προσπάθησα να αντιμετωπίζω διάφορες αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα με άλλους τρόπους και όχι με το φαγητό. Να προκαλώ και να βλεπω ξεκάθαρα αυτό που αισθάνομαι και αυτό που σκέφτομαι. Θεωρώ ότι έχω κάνει μεγάλη πρόοδο αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχω πλήρως θεραπευτει. Ειναι ακόμα κάτι που με φοβίζει και που νιώθω ότι θα κάνει κύκλους στη ζωή μου.

Εύχομαι να μπορούσαμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας για αυτό που είναι και όχι για αυτό που μας επιβάλλουν οι άλλοι. Είναι σίγουρα μια δυσλειτουργική συμπεριφορά σε σχέση με το φαγητό, αλλά αντιμετωπίζεται».

Η Γ. είναι είκοσι τριών ετών, πρώην πρωταθλήτρια κολύμβησης. Έπασχε για δυόμισι χρόνια από νευρική ανορεξία και στην συνέχεια για τρεισήμισι χρόνια από ψυχογενή βουλιμία με επεισόδια υπερφαγίας. Πλέον ασχολείται με το τρέξιμο μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων και το τρίαθλο. Είναι τελειόφοιτη του τμήματος Επικοινωνίας & ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, εργάζεται σε πολυεθνική εταιρεία και συγχρόνως διαχειρίζεται τα social media της ΑΝΑΣΑΣ, καθώς και το twitter account του Μαραθωνίου της Αθήνας. Το 2011 εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο «Πεινάς; Άσ’το καλύτερα…» με θέμα τις Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής.

«Η ερώτηση ‘εδώ και πόσο καιρό έχεις θεραπευθεί’ είναι η πιο δύσκολη που θα μπορούσε να απαντήσει κάποιος που έχει νοσήσει από μια διαταραχή πρόσληψης τροφής» λέει. «Σε μία σωματική ασθένεια μπορείς να μετρήσεις το διάστημα βάσει ιατρικών εξετάσεων, σε μία όμως ψυχική νόσο τέτοιο δεν είναι εύκολο. Έτσι τουλάχιστον το βίωσα εγώ. Δεν θεραπεύεσαι από την μία ημέρα στην άλλη. Δεν παίρνεις μία αντιβίωση, σκοτώνεις το μικρόβιο και αυτομάτως γίνεσαι καλά. Η θεραπεία είναι ένα «ταξίδι» δύσκολο, επίπονο, χρονοβόρο και με αρκετά πισωγυρίσματα. Το ίδιο σου το μυαλό σου παίζει ένα παιχνίδι και είναι αρκετές οι φορές που οι «κακές σκέψεις» και οι τύψεις επιστρέφουν. Χρειάζεται χρόνο για να σταματήσει το φαγητό να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής σου και να ορίζει την ζωή σου. Προσωπικά, έχω μία σχετικά ισορροπημένη διατροφή τα τελευταία δύο χρόνια, θα έλεγα όμως πως έχω θεραπευτεί εδώ και ένα χρόνο.

Πρόκειται για μια πολύ περίπλοκη νόσο για να εξηγήσει κανείς συνοπτικά. Κατά βάση τα αίτια είναι ψυχολογικά. Τα κοινωνικά πρότυπα και οι επιρροές που δεχόμαστε από τα ΜΜΕ σίγουρα επηρεάζουν, δεν μπορούν όμως να «γεννήσουν» μία ΔΠΤ παρά μόνο να την «πυροδοτήσουν». Πρέπει πρωτίστως να υπάρχει ένα υπόβαθρο που θα ευνοεί την «γέννηση» και εξέλιξή της. Το υπόβαθρο αυτό έχει να κάνει καθαρά με ψυχολογικούς-συναισθηματικούς παράγοντες, την ψυχοσύνθεση του ατόμου, τον χαρακτήρα του και την οικογένεια».

Ρωτάω την Γ πότε κατάλαβε ότι πάσχει. «Υπήρξε δραστική μείωση της ποσότητας του φαγητού που έτρωγα, απέκλεισα συγκεκριμένες ομάδες τροφής όπως τα λιπαρά και οι υδατάνθρακες, αρνούμουν να τρώω μαζί με άλλους καθώς πίστευα ότι μετράνε τί και πόσο τρώω, κατέγραφα τις θερμίδες κάθε «γεύματος» και έκανα υπερεντατική γυμναστική (πχ.6-7 ώρες την ημέρα) για να κάψω θερμίδες και να απαλλαγώ από τις τύψεις. Σπάνια προκαλούσα εμετό, πολλές φορές όμως έκρυβα το φαγητό μου στα πιο απίθανα μέρη προκειμένου να πιστεύουν οι άλλοι ότι είχα φάει. Αισθανόμουν μπερδεμένη. Δυνατή, αφού κατόρθωνα να επιβάλλομαι στον ίδιο μου τον εαυτό και την ενστικτώδη ανάγκη για τροφή, ικανοποιημένη όταν έβλεπα το νούμερο στην ζυγαριά να μειώνεται διαρκώς αφού οι θυσίες μου έφερναν αποτέλεσμα, ανικανοποίητη γιατί όσο λίγο και αν ζύγιζα επιζητούσα να αδυνατίσω κι άλλο, θυμωμένη με όλους γύρω μου και κυρίως με τους γονείς μου που πίστευα ότι ήθελαν να με παχύνουν και κατά βάθος λυπημένη, γιατί κανείς δεν είχε καταφέρει να με προσεγγίσει με τον τρόπο που εγώ θα ήθελα για να μπορέσω να «ανοιχτώ» και να του μιλήσω. Ακόμη και αν δεν το παραδεχόμουν, ήξερα μέσα μου πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

Καταλάβαινα την διαφορά, όχι μόνο στον καθρέφτη αλλά και στα ρούχα μου. Αυτό όμως ήταν κάτι που με χαροποιούσε. Δεν έβλεπα την πραγματική διάσταση του προβλήματος και πόσο πολύ είχα αδυνατίσει, ούτε με ικανοποιούσε απόλυτα η εικόνα του σώματός μου. Μόνο τώρα, ανατρέχοντας στις φωτογραφίες εκείνης της περιόδου μπορώ πραγματικά να συνειδητοποιήσω και να δικαιολογήσω όσους ανησυχούσαν βλέποντάς με».

Η Γ είχε φτάσει στα 46 κιλά με ύψος 1,81. Η αναλογία δεν μπορεί να γίνει εικόνα στα μάτια μου. «Ντρεπόσουν να το συζητήσεις;» ρωτάω με ένα αίσθημα θυμού για όσους ευθύνονται για τα πρότυπα που μας πλασάρουν. «Δεν είναι θέμα ντροπής. Για να συζητήσεις κάτι πρέπει, πρωτίστως, εσύ ο ίδιος να έχεις συνειδητοποιήσει ότι αντιμετωπίζεις μία δυσκολία και να είσαι αποφασισμένος να την αντιμετωπίσεις. Όπως όμως συμβαίνει συχνά, όταν βρίσκεσαι μέσα σε ένα πρόβλημα δεν βλέπεις το μέγεθός του ή δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην περίπτωση των ΔΠΤ. Δυστυχώς οι ΔΠΤ ακόμη και σήμερα, όπως βέβαια και οι περισσότερες ψυχικές νόσοι, αποτελούν για την κοινωνία μας θέμα ταμπού δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο τον πάσχοντα να το παραδεχτεί και να το ομολογήσει. Οι ΔΠΤ δεν είναι μία νόσος που την ορίζεις απόλυτα με την δική σου θέληση κι αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο να το εξηγήσεις σε κάποιον που δεν το έχει βιώσει. Αισθάνεσαι απομονωμένος και ότι κανείς δεν σε κατανοεί. Πρέπει κάθε φορά να απαντάς σε ερωτήσεις που εστιάζουν καθαρά στο φαγητό και την ζυγαριά και σπάνια αυτές αφορούν την πραγματική αιτία για την οποία έχεις ανάγκη να μιλήσεις, τα συναισθήματα.

Όλα όμως είναι θέμα απόφασης! Κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι έχεις φτάσει στον πάτο και πρέπει να σηκωθείς εάν θέλεις να ζήσεις. Δεν είναι εύκολο να το κάνεις. Οι ΔΠΤ είναι πλέον η καθημερινότητά σου και αισθάνεσαι ανασφαλής να ζήσεις χωρίς αυτές. Υποφέρεις όμως, βασανίζεσαι. Ποιος αντέχει να βασανίζεται και να μην κάνει κάτι για να αισθανθεί καλύτερα; Μπορεί λοιπόν η διαδικασία της θεραπείας να ήταν δύσκολη και επίπονη, ήταν όμως μαγική. Είναι πολλές οι φορές που θα κλάψεις, θα θυμώσεις, θα αισθανθείς πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Θα κατηγορήσεις τους γονείς και την οικογένειά σου και λίγα λεπτά αργότερα θα το έχεις ήδη μετανιώσει. Θα θελήσεις να παραιτηθείς. Πώς όμως να παραιτηθείς από έναν αγώνα στον οποίο διακυβεύεται η ίδια σου η ζωή; Μέσα από την θεραπευτική διαδικασία, με την καθοδήγηση πάντα ενός εξειδικευμένου ψυχολόγου/ψυχιάτρου, γνωρίζεις τον εαυτό σου και ανακαλύπτεις πτυχές του που μέχρι πρότινος αγνοούσες, κατανοείς συμπεριφορές και εν μέρει δικαιολογείς αυτούς που πριν λίγη ώρα κατηγορούσες. Η ψυχοθεραπεία είναι ένα «ταξίδι» που μόνο ωφελεί και μπορεί να χρησιμεύσει ως εργαλείο για το μέλλον του ατόμου, έστω και αν δεν ξεκίνησε συνειδητά ως τέτοιο.

Η στιγμή που θα θεραπευθείς είναι κάτι που ονειρεύεσαι καιρό, το εύχεσαι και ανυπομονείς να συμβεί. Ίσως ένα κομμάτι του εαυτού σου να μην πιστεύει ότι θα τα καταφέρεις ενώ ένα άλλο ζει για την στιγμή που θα είσαι πάλι υγιής και «ελεύθερη». Αισθάνομαι λοιπόν δυνατή γιατί τα κατάφερα, σοφή-όσο μπορεί κάποιος να αυτοχαρακτηριστεί σοφός- γιατί πλέον γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου και πάνω απ’ όλα ΕΛΕΥΘΕΡΗ! Κρατάω την φράση μιας φίλης που μου είπε όταν κάποια στιγμή ήμουν έτοιμη να παραιτηθώ από τον αγώνα μου. «Πίστεψε στις δυνάμεις σου και θα τα καταφέρεις! Αυτές δεν θα σε εγκαταλείψουν ποτέ!» Πόσο δίκιο είχε».

Η Δ. είναι 24 ετών και δουλεύει σε μια καντίνα με hot dog. Σε ένα μήνα τελειώνει την θεραπεία της, την οποία έχει ξεκινήσει εδώ και ένα χρόνο. Η Δ. έπασχε από βουλιμία. Όπως μου είπε, κάποια στιγμή είχε φτάσει τα εκατόν πέντε κιλά. «Για μένα ήταν ένας τρόπος να ηρεμώ από εντάσεις, άγχος και σύγχυση, οπότε ναι, πιστεύω πως τα αίτια είναι ψυχολογικά. Δεν ήξερα τον τρόπο να ηρεμώ διαφορετικά και να εντοπίζω τα αίτια. Ένιωθα άσχημα με τον εαυτό μου και την εικόνα μου και ήμουν αδύναμη να αντιμετωπίζω τους άλλους. Δεν μπορούσα να κατανοήσω ότι ήταν ασθένεια. Ήξερα ότι είναι ένα πρόβλημα, στην ΑΝΑΣΑ έμαθα λεπτομερώς τι είναι. Ήταν δύσκολο να βρω ανθρώπους να με κατανοήσουν. Δεν ντρεπόμουν ακριβώς όμως ήταν δύσκολο. Η απόφαση της θεραπείας ήρθε από την απόγνωση. Κατάλαβα ότι κάτι πρέπει να κάνω γι’ αυτό. Έβλεπα το κακό που κάνω στο σώμα μου.

Εδώ και ένα χρόνο βρίσκομαι σε θεραπεία. Δεν νιώθω ακόμα τελείως θεραπευμένη γιατί οι αιτίες είναι πολύ βαθιά και θέλουν ακόμα λίγη δουλειά. Έχω σταματήσει να τρώω μεγάλες ποσότητες και επεξεργασμένες ανούσιες τροφές. Κάνω εβδομαδιαίες συναντήσεις ψυχοθεραπείας. Μετά από τόσο καιρό νιώθω πιο καλά με τον εαυτό μου, πιο σίγουρη ότι μπορώ να κάνω πράγματα που αγαπώ και πως μπορώ να αντιμετωπίσω άσχημες καταστάσεις χωρίς να πέφτω πάλι στον ίδιο φαύλο κύκλο. Έχω μάθει τρόπους να μπορώ να επικοινωνώ καλύτερα με τους άλλους και διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου. Όλα ξεκινούν από την σκέψη και κάθε δυσκολία μπορεί να θεραπευτεί μόνο από την αλλαγή της αρχικής σκέψης» λέει κλείνοντας η Γ.

Αφού ακούσαμε αυτές τις ιστορίες, η κλινική ψυχολόγος και μέλος της ΑΝΑΣΑΣ κυρία Μαρίτα Γεραρχάκη μας είπε δυο λόγια για τα επίπεδα διαταραχών πρόσληψης τροφής στην χώρα μας αλλά και για την ΑΝΑΣΑ. «Η ΑΝΑΣΑ ιδρύθηκε τον Μάιο 2007, από μια εξειδικευμένη ομάδα επιστημόνων, με πρωτοβουλία της ηθοποιού Ζέτας Δούκα που έχει βιώσει την ασθένεια των Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής και θέλησε να αξιοποιήσει την προσωπική της εμπειρία προς όφελος των πασχόντων και υπέρ της ευαισθητοποίησης του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Στοχεύει στην ενημέρωση και αφύπνιση του ευρέως κοινού για την ύπαρξη και τις διαστάσεις του προβλήματος των διατροφικών διαταραχών. Παρέχει ολοκληρωμένες υπηρεσίες ενημέρωσης, κατεύθυνσης και στήριξης των ανθρώπων που πάσχουν από διατροφικές διαταραχές καθώς και υπηρεσίες υποστήριξης προς τις οικογένειες των ασθενών. Παράλληλα, οργανώνει προγράμματα πρόληψης και δωρεάν διαγνώσεις και θεραπείες ασθενών. Το θεραπευτικό πλαίσιο περιλαμβάνει ψυχοθεραπεία (ατομική, οικογενειακή, ομαδική), παροχή φαρμακευτικής αγωγής (όπου μπορεί να είναι αναγκαία), εργοθεραπεία, συμβουλευτική της οικογένειας, διατροφολογική συμβουλευτική και ψυχοεκπαίδευση. Βοηθά στην κοινωνική ένταξη ή επανένταξη και λειτουργική αυτονόμηση των μελών και παράλληλα την στήριξη των οικογενειών τους.

To Κέντρο Ημέρας ΑΝΑΣΑ αποτελεί την πρώτη μάχιμη προσπάθεια για παροχή πρωτοβάθμιων υπηρεσιών υγείας, στους πάσχοντες από Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής. Είναι το πρώτο και μοναδικό, στη χώρα μας, κέντρο ημέρας εξειδικευμένο στις διατροφικές διαταραχές που παρέχει δωρεάν υπηρεσίες διάγνωσης, θεραπείας και συμβουλευτικής υποστήριξης των πασχόντων και των οικογενειών τους».

Έχει βελτιωθεί η κατάσταση της βουλιμίας και της νευρικής ανορεξίας όσο περνούν τα χρόνια; Έχουν μειωθεί τα ποσοστά;

Δυστυχώς, τα ποσοστά έχουν αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Παρόλα αυτά, οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας και γενικότερα ο ιατρικός και ψυχιατρικός κύκλος στην Ελλάδα φαίνεται να ενημερώνεται περισσότερο για την εξάπλωση και την πολυσύνθετη φύση της νόσου και αυτό είναι θετικό για την σωστή διάγνωση και εν τέλει τη αντιμετώπιση της. Υπάρχει βέβαια ακόμα πολύς χώρος για την σωστή και ολοκληρωμένη ενημέρωση και αφύπνιση του ευρέως κοινού καθώς και των επαγγελματιών ψυχικής υγείας για την ύπαρξη, τις διαστάσεις, την διάγνωση και την θεραπεία των ΔΠΤ. Για παράδειγμα, υπάρχουν ακόμη και στις ημέρες μας γυναικολόγοι, οι οποίοι μπορεί να εξετάσουν μια πάσχουσα Νευρικής Ανορεξίας (Ν.Α), στην οποία λόγω της νόσου να έχει διακοπεί η εμμηνόρροια (από τα πρώτα εμφανή συμπτώματα των πασχόντων με Ν.Α.), και αντί να γίνει μια ολοκληρωμένη διάγνωση σχετικά με το σύμπτωμα, αμελούν να δουν κάποια διαγνωστικά κριτήρια και καταλήγουν να χορηγούν στην πάσχουσα ορμόνες, οι οποίες μπορεί να λειτουργήσουν πολύ αρνητικά με την συνύπαρξη των πολυσύνθετων χαρακτηριστικών της Νευρικής Ανορεξίας.

Τι συμβουλές θα δίνατε σε κάποιον που πάσχει και δεν μιλά για αυτό;

Να ενημερωθεί, ακόμα και από το ίντερνετ, σχετικά με την νόσο και την επικινδυνότητα της και στη συνέχεια να ζητήσει βοήθεια από έναν εξειδικευμένο επαγγελματία ψυχικής υγείας ή από κάποια εξειδικευμένη δομή ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζει ΔΠΤ. Η άμεση αναζήτηση βοήθειας φέρει καλύτερα θεραπευτικά αποτελέσματα. Μέρος της στάσης του πάσχοντα γύρω από τη σιωπή είναι και από τα στοιχεία που βοηθούν στη ραγδαία εξέλιξη της.

Τι συμβουλές θα δίνατε γενικά στα νέα παιδιά σχετικά με την διατροφή τους;

Για ακόμη μια φορά, η έννοια της ενημέρωσης είναι μια από τις συμβουλές που θα μπορούσα να δώσω. Πρέπει να είμαστε σωστά ενημερωμένοι σχετικά με το τι ποσότητες είναι κατάλληλες για την σωστή λειτουργία του οργανισμού μας και ποιές είναι οι κατηγορίες τροφίμων που ενθαρρύνονται να καταναλώνουμε στην καθημερινότητα μας. Και το γλυκό είναι μια χαρά να το απολαμβάνουμε αλλά με σωστή χρήση και όχι κατάχρηση, όπως και γενικότερα το φαγητό. Βέβαια, οι ΔΠΤ δεν αφορούν αυστηρά και μόνο μια δυσλειτουργική συμπεριφορά γύρω από το φαγητό. Το φαγητό είναι απλά το σύμβολο εξωτερίκευσης άλλων πιο σύνθετων θεμάτων και φόβων των πασχόντων, οι οποίοι με την αυστηρή, άκαμπτη στάση και διαστρεβλομένο τρόπο σκέψης που τους διακατέχει, προσπαθούν μέσω του φαγητού «συμβόλου» να ελέγξουν, κατά κάποιο τρόπο, τους φόβους τους και τα βαθειά, σύνθετα θέματα που βιώνουν.

Πώς μπορεί κάποιος να βοηθήσει στην Ανάσα;

Το ευρύτερο κοινό που επιθυμεί να βοηθήσει με κάποιο τρόπο την ΑΝΑΣΑ μπορεί να γίνει Φίλος ή Δωρητής.

Για περισσότερες πληροφορίες μπες στο website της ΑΝΑΣΑΣ(http://www.anasa.com.gr/el/).

Ευχαριστούμε την κυρία Γεραρχάκη και τις πρώην και νυν πάσχουσες για την βοήθειά τους.

Κείμενο: Μαίρη Βαμβακά
Πηγή: http://grekamag.gr/