Δημήτρης Σταρόβας: «Είμαι χοντρός και Σαλονικιός»

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΗΤΡΑΚΗ

Αν μια από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να ξεχωρίσει κανείς σε έναν ανταγωνιστικό χώρο είναι να καταφέρει να διαφοροποιηθεί, τότε ο Δημήτρης Σταρόβας έχει πετύχει. Εγινε γνωστός στη Θεσσαλονίκη παίζοντας ηλεκτρική κιθάρα στην «Ταχεία Θεσσαλονίκης» του Νίκου Παπάζογλου, όταν εκείνος επέλεξε να προτείνει στον κόσμο το -περίφημο πια- «μικτό και νόμιμο» είδος, στο οποίο ροκάδες συμμετείχαν στην παρουσίαση τραγουδιών που «ακουμπούσαν» στο λαϊκό τραγούδι. Αργότερα ο Σταρόβας εντάχθηκε στο συγκρότημα «Αγαμοι Θύται», που δημιούργησε ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και 20 χρόνια τώρα εξακολουθεί να συγκινεί με τις «μικτές» παραστάσεις που στήνει, ενώ τα αρκετά τελευταία χρόνια βρίσκεται σχεδόν σταθερά στις τηλεοπτικές μας οθόνες. Είτε ως… Σαλονικιός στους «Μήτσους» του Λάκη Λαζόπουλου, είτε ως μάγειρας και καλοφαγάς, που προφανώς -κρίνοντας από τις σωματικές του διαστάσεις- είναι, είτε ως ηθοποιός σε κωμικούς ρόλους, είτε ως… καλεσμένος.

Μέχρι σήμερα όλη αυτή η δραστηριότητα και πολυπραγμοσύνη δεν είχε εκφραστεί επαρκώς στη δισκογραφία. Οι δίσκοι των «Αγαμων Θυτών», ένα ξέμπαρκο σουξεδάκι «apisti.com» και κάποιες σκόρπιες συμμετοχές ήταν όλη κι όλη η δισκογραφική παρουσία του Σταρόβα, ίσως διότι και ο ίδιος δεν το πολυκυνήγησε το θέμα. Τώρα, πάντως, το… κενό αυτό καλύπτεται με το cd «Συμμετέχει… ο Δημήτρης Σταρόβας», που είναι ακριβώς αυτό που δηλώνει ο τίτλος του. Και πιθανώς αυτό ακριβώς που θα περίμεναν οι φίλοι του Σταρόβα από μια προσωπική δισκογραφική εμφάνιση. Το βάρος δεν πέφτει στη μουσική δημιουργία, αλλά στους μουσικούς και άλλους ρόλους που ο συμπαθέστατος «χοντρούλης» της σκηνής και της οθόνης ερμηνεύει όλα αυτά τα χρόνια. Γι’ αυτό και η συμμετοχή προσώπων όπως ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και ο Λάκης Λαζόπουλος στο δίσκο δεν εκπλήσσει. Οι συμμετοχές, όμως, είναι πολύ περισσότερες. Από τον Γιάννη Ζουγανέλη, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τον Κώστα Μακεδόνα, μέχρι την Εβελίνα Παπούλια, τον Στάθη Παναγιωτόπουλο -από τους Ράδιο Αρβύλα- και το βαρύ λαϊκό Βασίλη Καρά προσήλθαν για να τιμήσουν και να στηρίξουν το φίλο τους. Με αυτά τα δεδομένα ο δίσκος λειτουργεί κυρίως ως ηχητικό ντοκουμέντο της πολυσχιδούς παρουσίας ενός καλλιτέχνη στα δρώμενα, αφού όσοι παρακολουθούν τον Σταρόβα τα περισσότερα απ’ όσα ακούγονται τα γνωρίζουν. Υπάρχουν και κάποια τραγούδια που συνιστούν απόδειξη ότι ο ίδιος μπορεί να γράψει, αλλά ταυτόχρονα ενισχύουν την αίσθηση ότι κάτι τέτοιο -ακόμη κι αν τον ενδιαφέρει- δεν είναι στις προτεραιότητές του, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.

Στην ελληνική μουσική η σατιρική συνιστώσα υπάρχει, αλλά δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει κάποια σχολή ή κάποια παράδοση. Αλλωστε πρόκειται για κάτι πολύπλοκο, που εμπεριέχει έντονο ρίσκο. Από τον Θέμη Ανδρεάδη, τον Λογό, τον Γιώργο Μαρίνο, τον Ζωρζ Πιλαλί και τον Τζίμη Πανούση μέχρι τους «Αγαμους Θύτες» και τον Δημήτρη Σταρόβα υπάρχουν λιγότερα κοινά και περισσότερες διαφορές. Η χιουμοριστική διάθεση και η επιθεωρησιακή οπτική ασφαλώς συνδέουν όσους προσπάθησαν να κάνουν σατιρικό τραγούδι στη χώρα μας, αλλά οι εκφραστικοί, μουσικοί και ηχητικοί κώδικες διαφέρουν πολύ. Το πλεονέκτημα του Σταρόβα σε αυτήν την πορεία είναι ότι γνωρίζει τα όριά του και τα σέβεται πολύ. Για παράδειγμα, το ότι είναι… ευτραφής και… Σαλονικιός το αξιοποιεί, αλλά όχι υπερβολικά, ώστε να καταντά γραφικός. Αντίθετα το κάνει με διακριτικότητα και το απαιτούμενο αίσθημα… ενοχής.