To savoir vivre επιτάσει να αφήνουμε μια μπουκιά στο πιάτο και να μην τρώμε μέχρι τέλους το πιάτο μας. Επαυτού εγώ ε΄χω μια διένεξη γιατί εμένα η μαμά μου μου έλεγε...

" Έλα φάε την τεελυταία την μπουκίτσα, είναι η δυναμή σου!!!", και άλλες φορές πάλι ...
" Μήν αφήνεις το φαγητό σου, αλλα παιδάκια δεν έχουν να φάνε, εμείς θα το πετάμε;"

Λοιπόν εγω είμαι με την μαμά μου και όχι με τους και καλά "τύπους ευγενείας". Τις προάλλες εχω πάει με μια παρέα για τα κλασικά σουβλάκια και όπως καλά πίστεύετε τα καθαρίσαμε όλα. Στο τέλος ήρθε ο ιδιοκτήτης και μας ρώτησε αν μας άρεσαν και αν είχαμε κάποιο παράπονο. Το παράδοξο είναι οτι πρίν δώσουμ την απάντηση μας, απάντησε μόνος του...

"Αφήστε, κατάλαβα, τα αδιάσατε όλα, να κεράσω κανένα ακόμα; Βλέπω ένα μικρό κενό κάτω δεξία..."

Και ρωτάω εσάς εγώ είμαι ο νευρικός που τσατζίστικα με το σχολιό του ή αυτός ήταν πολύ ειρωνικός;