Μαρτυρία φίλης...

Ρατσισμός υπάρχει και το πιστεύω ακράδαντα.

Εγώ πάντα ήμουν αυτό που λέμε "κανονική". Είχα τα κιλά που έπρεπε να έχω σύμφωνα με το ύψος μου.

Όταν άρχισα τις προσπάθειες για να μείνω έγκυος απο τις πολλές ορμόνες που πήρα, "έβαλα" 10 κιλά πάνω μου. Φυσικά δεν ήταν λίπος αλλά δεν παύει να είχα φουσκώσει, και να μην μου έρχονται τα ρούχα μου.

Όταν έμεινα έγκυος λόγω της δίδυμης κύησης πήρα 30 κιλά. (πέντε ήταν των μωρών, όλα τα υπόλοιπα δικά μου). Έκανα προσπάθειες και τα έχασα αμέσως (μέσα σε πέντε μήνες).

Στο διάστημα αυτό (των πέντε μηνών) έψαχνα για δουλειά. Όπου και αν πήγα δεν με δέχτηκαν. Ενω είχα τα προσόντα και ενώ το επάγγελμά μου δεν είναι και τόσο δημοφιλές, όμως δεν με έπαιρναν ούτε καν τηλέφωνο για να μου πουν ότι με απορρίπτουν. Ένας απο τους παραλίγο εργοδότες μου, μου το είπε κατάμουτρα ότι δεν με θέλει στην δουλειά του γιατί είμαι υπέρβαρη.

Στην δεύτερη εγκυμοσύνη μου (πάλι δίδυμη κύηση) ενώ την ξεκίνησα με τα κιλά που ήμουν τα κανονικά δηλαδή, πήρα 35 κιλά. Φυσικά τα ξανάχασα εύκολα και γρήγορα (είμαι τυχερή σε αυτό).

Την περίοδο που έκανα την δίαιτα για να χάσω τα κιλά, πήγα για καφέ με μια φίλη. Στο απέναντι τραπέζι κάθονταν δυο άντρες (μέσης ηλικίας) και έκαναν καμάκι στην φίλη μου που την είχαν φάτσα. Εγώ τους είχα πλάτη. Οπότε ακούω τον έναν να λέει "ναι βρε φίλε. Εσύ θα την κάνεις λαχείο με το γκομενάκι, αλλά εγώ θα πέσω στην χοντρή;"

Αν όλα αυτά δεν είναι ρατσισμός, τότε τι είναι βρε παιδιά?