Οι μικροί καθημερινοί μας ρατσισμοί...

http://tistrellis.pblogs.gr/2007/10/oi-mikroi-kathhmerinoi-mas-ratsismoi.html

Απο αυτό το url κρατάω μόνο το παρακάτω ...

Αγαπούσα παντα τους χοντρούς ανθρώπους, η αγκαλιά τους ηταν μεγάλη και ζεστή σα μαξιλάρι, τα μάγουλά τους ρόδινα και το χαμόγελο τους πλατύ και ζεστό... Ακομα κι αν ποτέ μου δεν είχα προσέξει τα περιττά τους κιλά, οπως με τη φιλη μου, η παρουσία τους σε ενα χωρο με ηρεμούσε και με εκανε να νιώθω ασφάλεια και ζεστασιά... Ποτε μου δε σκέφτηκα οτι ισως η δική μου λιπόσαρκη παρουσία θα μπορουσε να τους κάνει δυστυχισμένους... Χρειάστηκα μια αίτηση ασφάλισης, έναν αχώνευτο ανθρωπο ανεξαρτήτως κιλών, μια εκπομπή στην τηλεόραση κι ένα αρθρο για να τα συνδέσω... Και να νιώσω τοσο έντονη την αναγκη να ζητήσω για ολους μας μια συγγνώμη...

... τα υπόλοιπα με λυπούν, με στεναχωρούν με κάνουν να πονάω… Ναι έτσι αισθάνομαι και εγώ, σαν την κοπέλα με το μαρούλι !!!