Ποιηματάκι

Αγαπημένε μου νουνέ είμαι ο Αναδεχτός σουο πιο γλεντζές καλοφαγάς ο πιο αγαπητός σου.
Νουνέ όταν με βάπτισες μ’ είπες Αριστοτέλη μην πίνεις και μην τρως πολύ θα γίνεις σαν βαρέλι.

Εγώ όμως δεν σ’ άκουσα κ’ έφτασα σ’ ένα χάλι να’ χω τα ίδια τα κιλά με δυο χρονών βουβάλι.
Γκρινιάζει η γυναίκα μου φωνάζουν τα παιδιά μου γι’ αυτήν την ασυμμάζευτη κι αχόρταγη κοιλιά μου.

Μου λέν’ να κάνω δίαιτα κάνα κιλό να χάσω γιατί μ’ αυτόν τον καύσωνα στα σίγουρα θα σκάσω.

Μια μεζούρα δεν αρκεί τη μέση να μετρήσει και η γυναίκα μου δυο-τρεις μαζί έχει κολλήσει.
Κι αλλάζει χίλια χρώματα η δόλια η ζυγαριά μου σαν ανεβαίνω πάνω της να μάθω τα κιλά μου.

Το τελευταίο ζύγισμα έδειξε εκατόν δέκα και φώναζε και γκρίνιαζε τρεις μέρες η γυναίκα.

Γεμάτο λίπος νόμιζε πως ήταν το προκοίλι και μες τη ζέστη μού’ φτιαχνε χόρτα και χαμομήλι.
Κι όμως εγώ κατέβαινα στην πόλη τα βραδάκια κι έτρωγα κάνα μουσακά κρυφά και μερικά σουβλάκια.

Αυτά και κλείνω νούνε μου πρέπει να κολατσίσω γιατί φοβάμαι νηστικός πως θα μελαγχολήσω.

Και μην μου γράψεις συμβουλές πώς να αδυνατίσω γιατί να είσαι σίγουρος θα σε δυσαρεστήσω.

Ας μην ξεχνάμε το ρητό που λέγαν οι Αρχαίοι πως οι χοντροί και παχουλοί είμαστε πιο ωραίοι.

Τέλης Σαλαμούρας