«Γεια σου, είμαι χοντρή» μου γράφει μια φίλη. Μετά συνεχίζει, χαρούμενη, να μου περιγράφει μια ευχάριστη ζωή με το φίλο της, τις φίλες της, τα καφεδάκια της, τα κρασάκια της, τις βόλτες της και την απορία της γιατί οι άνθρωποι κοιτάνε με μισό μάτι τους χοντρούς και απορούν που μπορούν κι αυτοί να έχουν έναν άνθρωπο να τους ποθεί, μια καλή δουλειά και μια απόλυτα φυσιολογική ζωή. Μέχρι εδώ η φίλη μου τα γράφει τέλεια, με πολύ όμορφο γραφικό χαρακτήρα. Στη συνέχεια όμως μου τα χαλάει. Έχασε, λέει, τη δουλειά της γιατί η εταιρεία όπου δούλευε έκλεισε. Κακό αυτό. Και ήταν, μου γράφει, καλή στη δουλειά της. Καλό αυτό. Και μετά ξαναγυρίζει στο θέμα «πάχος». Γιατί, μου λέει, γράφετε μόνο για φοιτήτριες, για εργαζόμενες και για μέλλουσες νύφες και δε γράφετε και για... χοντρές; Γιατί το περιοδικό δεν έχει μια σελίδα για το πώς να ντύνεται, πώς να βάφεται, ακόμη και συνεντεύξεις «χοντρών γυναικών»;
http://www.cosmopolitan.gr/edito/nov03.htm
1 σχόλιο:
Μην δίνεις σημασία σε μικρά μυαλά εγώ έχω στη δουλειά μου πολλούς στρουμπουλούς ανθρώπους αλλά είναι υπέροχοι σαν άνθρωποι και φοβεροί στην δουλειά τους!
Δημοσίευση σχολίου