Πάντα πίστευα πως αν έχανα κιλά θα μπορούσα να κάνω τα πάντα. Τώρα κατάλαβα πως αν καταφέρω να πιστέψω σε μένα, στις δυνάμεις μου, μόνο τότε θα μπορέσω να κάνω τα πάντα (συμπεριλαμβανομένου και του πάχους μου).
Ακούγεται γελοίο, το ξέρω, μα έφτασα 31 για να το συνειδητοποιήσω και το μόνο που με παρηγορεί είναι πως δεν είμαι η μόνη και πως έχω πάρει την απόφαση να παλέψω. Το φοβερό με τα κόμπλεξ μας είναι πως, όταν βρίσκουμε επιτέλους το θάρρος να τα παραδεχτούμε ή να τα εντοπίσουμε, ακούγονται τόσο γελοία, τόσο μηδαμινά, τόσο λίγα τελικά! Σχεδόν θα ευχόμουν να είχα κανένα πιο σοβαρό κόμπλεξ! Και όμως, τόσο μικρό και ταυτόχρονα τόσο μεγάλο που μου φαίνεται βουνό...
Τολμώ λοιπόν να το ονομάσω: "έλλειψη αυτοπεποίθησης"
Πφφ! Τόσο τετριμμένο έτσι; Πως αυτές οι λέξεις που τις έχουμε σαν καραμέλα "α, ο τάδε δεν έχει αυτοπεποίθηση", "ο δείνα είναι δειλός" κτλ μπορούν τελικά να είναι πραγματικά προβλήματα, να έχουν βάρος και αντίκτυπο στην ζωή μας! Σαν οι λέξεις να παίρνουν εκδίκηση για την κακοποίηση που τους κάνουμε...Και κάτι ακόμα, πώς αυτή η έκφραση "έλλειψη αυτοπεποίθησης" πάει τόσο ταιριαστά με μιαν άλλη εξίσου πολύ τετριμμένη, την "χαμηλή αυτοεκτίμηση";
Τώρα έχοντας σκεφτεί και γράψει όλα αυτά, πώς αυτό το ταξείδι μου φαίνεται άβυσσος....
======================================
Απο την Grmelody
http://51015katevainountakila.blogspot.com/2007/09/blog-post_24.html
1 σχόλιο:
Φίλε παχουλέ, σε ευχαριστώ για την αναδημοσίευση του ποστ μου. Με τιμά. Συνέχισε την προσπάθειά σου. Θα συνεχίσω να έρχομαι. Κατερίνα. ;-)
Δημοσίευση σχολίου