Εξομολόγηση καρδιάς...

Καλησπέρα σε όλη την παρέα! Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και να ανταλλάξουμε απόψεις σε ένα θέμα που απασχολεί πολλές γυναίκες εύσωμες! Γεννήθηκα παχουλή, μεγάλωσα παχουλή και γενικώς η ζωή μου μέχρι τώρα (είμαι 39) συνεχίζεται έτσι!

Απ'τα 12 μου η μητέρα μου με έβαλε σε μόνιμη σκέψη: πρέπει να αδυνατίσω! Δεν καταλάβαινα αυτό το πρέπει. Και πάντα στο τραπέζι το δικό μου πιάτο περιείχε μικρότερη μερίδα απ'τους άλλους! Δεν καταλάβαινα σαν παιδί γιατί γινόταν αυτή η διάκριση! Ακόμη και το χαρτζιλίκι στο σχολείο ήταν μικρότερο απ'του αδερφού μου, ώστε να περιοριστώ μόνο σε ένα κουλουράκι και σε τίποτε άλλο! Και ζήλευα τα άλλα παιδάκια που αγόραζαν τυρόπιτες, σοκολάτες, σάντουιτς κλπ... "Πρέπει να αδυνατίσεις να γίνεις όμορφη" ήταν η δικαιολογία της μητέρας μου! "Μα γιατί; Δεν είμαι όμορφη;" απορούσα εγώ. Η αλήθεια είναι ότι ενώ ήθελε να με ντύνει με όμορφα ρούχα, δυστυχώς δεν βρίσκαμε μεγάλα παιδικά μεγέθη και έτσι κατέληγα να φοράω μεγαλήστικα ρούχα ή πηγαίναμε σε μοδίστρα και μου έφτιαχνε ρούχα!

Δεν έπρεπε να τρώω πολύ, αλλά δεν έπρεπε και να βγαίνω για παιχνίδι! Ήμουν το μοναδικό κορίτσι σε μια γειτονιά όλο αγόρια! Έτσι το παιχνίδι μου ήταν περιορισμένο στην αυλή του σπιτιού μας! Έπλαθα έναν κόσμο όλο φίλες και φτιάχναμε καφέ από λάσπη που τάχα πίναμε και μαγειρεύαμε στο παιχνιδο-τηγανάκι, φυλλαράκια απ'τα λουλούδια.... Το παιχνιδο-πιάτο περιείχε την μερίδα που ήθελα! Τουλάχιστον η φαντασία μου ήταν χορτάτη!Μεγαλώνοντας και το 'μη τρως' ήρθε και βεντουζώθηκε μέσα μου! Απ'τα 13 κι έπειτα άρχισα την δίαιτα μπαλόνι! Πότε έχανα κιλά πότε όχι, κάνοντας δίαιτες δικής μου έμπνευσης! Κι όλο αυτό για να χαρούν οι άλλοι ότι κάτι έκανα! Μέσα μου δεν το ήθελα όμως! Κι όποτε αγανακτούσα απ'την συνεχή προσπάθεια, τελικά κατέληγα να τρώω κρυφά και πολύ!

Όταν μεγάλωσα αρκετά, πήγα σε διαιτολογικό κέντρο από μόνη μου και άρχισα με την παρακολούθηση διαιτολόγου! Ήταν για μένα ότι καλύτερο! Έτρωγα όσο ήθελα και μάλιστα αυτά που αγαπούσα! Βέβαια υπήρχαν κι αρκετά απαγορευμένα αλλά ήμουν πιστή στο πρόγραμμα μου! Γλυκάθηκα που λέτε... και έβαλα στόχο απώλειας βάρους πολύ κάτω απ'το κανονικό! Ήθελα να φτάσω και να γίνω με αναλογίες μοντέλου! Δεν το κατάφερα ποτέ, γιατί απλά είχε τελειώσει το πρόγραμμά μου στο κέντρο αυτό και ενώ η διαιτολόγος επέμενε να με βάλει σε πρόγραμμα συντήρισης, δεν την υπάκουσα! Η ζωή μου άλλαξε, η δουλειά μου ήταν τις περισσότερες φορές νυχτερινή (αποκλειστική νοσοκόμα) με αποτέλεσμα σε 2 χρόνια να βάλω μερικά απ'τα κιλά που είχα χάσει! Και συνέχιζα να βάζω... Δεν ήξερα πως να συνδυάσω ένα πρόγραμμα δίαιτας με την δουλειά που έκανα! Αφέθηκα! Ξαφνικά ένοιωσα κουρασμένη! Οι αντοχές μου μειώθηκαν και δεν ήθελα να σκέφτομαι άλλο πια για δίαιτα!Το σκέφτηκα και το συζήτησα με τον εαυτό μου και είπα: καλύτερα παχουλή κι ευτυχισμένη, παρά σε μόνιμη δίαιτα και δυστυχισμένη!

Στην πορεία διαπίστωσα πως τα ΜΜΕ επέβαλαν και το συνεχίζουν, να ζούμε σε ένα κόσμο αδυνάτων! Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κανείς δεν κάνει κάτι γι'αυτή την διάκριση, γι'αυτό τον ρατσιμό που επειβάλουν! Δηλαδή εμείς οι παχουλοί άνθρωποι δεν έχουμε δικαίωμα στην ζωή; Όλος αυτός ο βομβαρδισμός μου δημιούργησε σοβαρές σκέψεις και είπα στον εαυτό μου, πως αν πρόκειτε να κάνω οικογένεια θα γίνει επειδή είμαι εγώ κι όχι επειδή είμαι αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαι! Ναι μεν είχα τα τυχερά μου κανείς δεν ήταν αυτό που ήθελα... Γνώρισα τον άντρα μου ο οποίος με δέχθηκε όπως ήμουν. Παντρευτήκαμε όπως ήμουν... Η μητέρα μου είχε ένα μόνιμο άγχος ότι δεν θα βρω ποτέ νυφικό στις διαστάσεις μου, αλλά στο κατάστημα με τα νυφικά την προσγείωσαν λέγοντας της πως για όλους και για όλα τα μεγέθη υπάρχουν νυφικά! Και πιστέψτε με, βρήκα το νυφικό που πάντα ήθελα! Ο γάμος μου, ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου!

Είμαι τώρα 2 χρόνια παντρεμένη! Έχω καταλάβει τον άντρα μου πόσο πολύ θέλει να αδυνατίσω και όταν κάνουμε κουβέντα γι'αυτό καταλείγουμε να πληγωνόμαστε! Με ενοχλεί να το κουβεντιάζω... Του εξηγώ πως είναι κάτι δικό μου αυτό και είναι δική μου η απόφαση για το αν θα αδυνατίσω! Δυστυχώς δεν μπορεί να καταλάβει το πως είναι να είναι κανείς μια ζωή παχουλός και μια ζωή να παλεύει για να γίνει πιο εμφανίσημος... Δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτό κουράζει και εξαντλεί και χρειάζεται κανείς να πάρει δυνάμεις -και που να τις βρει; Και ποτέ του δεν με ρώτησε πως αισθάνομαι με την εμφάνισή μου! Μα ποτέ!


======================

Δέν ξέρω πως την λένε την κοπελιά, το απόσπασμα το βρήκα τυχαία σε ένα site και με αντιπροσωπεύει απόλυτα γι' αυτό και το έβαλα. Οι τελευταίες γραμμές εμένα με στιγματίζουν και με πονούν μέχρι και σήμερα.