Άδειος.....

Είναι κάτι στιγμές που νιώθω τόσο άδειος, που θέλω να κάνω τόσα για να βγώ απο την μιζέρια της στιγμής αλλά κάτι με κρατάει παλουκομένο κάτω.

Αυτές τις στιγμές που νιώθω τόσο μόνος, που νιώθω πως κανείς δεν με καταλαβαίνει, που όλα τα λάθει έρχοντε πίσω στο μυαλό λές και έκαναν όλα μαζι συνομοσία για να με εκδηκιθούν που τα έκανα. Τα αγαπάω όμως, δικά μου είναι και αυτά. Σκέφτομαι γιατιάφησα τον εαυτόν μου να ξεχειλώσει, ίσως έχουν δίκιο δεν αγαπάω τον Αντώνη τόσο πολύ.

Είνα αυτές οι στιγμές που ειμαι εντελώς απογοητευμένος και νομίζω πως όλα τα τραγούδια έχουν γραφτεί για εμένα... (Πως γίνετε αυτό με τα τραγούδια; Θαρρείς πως είναι μαγικό, όταν είσαι καλά τα ακούς ευχάριστα, όταν κάτι σε βασανίζει τότε είναι γραμμένα για εσένα, σε μαστιγόνουν.)


Θέλω τόσο πολύ να πάρω κάποιον τηλέφωνο, το χέρι φτάνει στο ακουστικό μα το μυαλό το σταματάει, νομίζει πως δεν το καταλαβαίνει κανείς...

Είναι αυτές οι στιγμές που τα μάτια βουρκόνουν, ίσως κάποιο βιαστικο δάκρυ να φύγει κίολας...

Βοήθεια.... Υπάρχει κανείς εκει έξω να με καταλάβει, να με ακούσει...;;;

Δεν ξέρω τι θέλω να ακούσω σαν παρηγοριά, υποθέτω κάτι που με ευχαριστεί και ας είναι και λάθος αλλά δεν είναι αυτο το νόημα...

Συγνώμη για το ξέσπασμα αλλα έπρεπε να το πώ σε εσένα τον άγνωστο γιατι οι γνωστοί δεν με καταλαβαίνουν ή έτσι τουλάχιστον νομίζω.